yobazların alamet-i farikalarından biri kendilerini pek zeki sanmalarıdır.
ne var ki, acınası haldeki amip beyinleri zekanın ne olduğunu bile algılamalarına imkan tanımadığından, köylü kurnazlığını, aptalca söz oyunlarını, çocukların bile tenezzül etmeyeceği laf geçirme denemelerini, akıllarınca pek matah saydıkları gaza getirme çabalarını, boş lafları, sözde felsefi tuşa getirme niyetine yaptıkları eblehlere özgü çıkarsamaları, aşağılık taktikleri, salakça esprileri, türlü çirkeflikleri, garip ve de alakasız benzetmeleri zeka alameti sanırlar.
öyle akıl yoksunudurlar ki olmayan akıllarınca zekilik yapayım derken, sık sık ucu kendilerine dokunan laflar ortaya atarlar ama farkına bile varmazlar.
öyle aptaldırlar ki götlerinden uydurdukları yalanları tekrarlaya tekrarlaya doğru sanacak hale düşerler zaman içinde. kanıt, ispat filan hak getire...
önüne gelene bulaşan, garip tavır ve laflarla üste çıkmaya çalışan, genellikle dayak yiyen ama huyundan vazgeçmeyen, sümüklü, arsız çocuklar vardır ya... söz konusu şahısların bunlar arasından çıktığını ve yaşlansalar da çocukluk hallerinden kurtulamadıklarını düşünüyorum.
velhasıl, cahil, boş beleş, beş para etmez, kakafonik bir güruhturlar efendim..
