Bunca zaman yaptığım her şeyi koşulsuz yaptım. Hiç bir karşılık beklemedim, en ufak bir güler yüz dai görmek istemedim. Sadece kıymet bilinsin istedim, akılda kalsın istedim. Saygı görmek istedim. Hep aynı hatayı yaptım. Artık hata olarak adlandırıyorum çünkü gerçekten hata hemde hata üstüne hata. Ben nasıl bu hale geldim? Nasıl bilerek hatalar yaptım? Değmeyecek bir insana tüm benliğimi sundum. Bana da yazıklar olsun. Ama en çok sana yazıklar olsun. Bu hayatta kimseyi insan yerine koymayacaksın arkadaş. Bu hayatta kimseyi kendinden fazla sevmeyeceksin. Kimseye güvenmeyeceksin. Ben bu yaşıma kadar en çok ona güvendim, en çok onu sevdim, hayatımda ki tüm ilkleri onunla yaşadım. Sadece mutlu olsun istedim. Ee bu mutlukta ben neredeydim? En dışta? En uzakta? En en en uçta? Aslında hiç birinde değil aslında ben yoktum. Hep o vardı. Hep onun istekleri, hep onun mutluluğu. Değdi mı kızım? Yaptıklarına değdi mi? Lan kendini tamamen ona Adamana değdi mi? Harbiden diyorum yazıklar olsun. Hemde en Kocamanından olsun. Söylediğim onca güzel sözler için, bana dokunduğu için, beni öptüğü için, koynunda uyuduğum için, yine ona güvendiğim için, sırf ağzından çıkan tek kelimeyi yerine getirdiğim için ve daha niceleri için kendimden iğreniyorum. Ama inanıyorum ya bu hayatta eden bulacak, kimsenin ahı kimsede kalmayacak. O da bir gün birini benim onu sevdiğim gibi sevecek ama sevilmeyecek işte o zaman bende onu sevdiğim gibi başkası tarafından seviliyor olacağım. En acısı da bu olacak. Aklımda o olacak ama hayatımda yer almayacak. Yarın her şeyin miladı olacak. Bu sefer kendime söz vermiyorum bu sefer Allah'a yalvarıyorum bir daha onu yoluma çıkarmasın diye.
