Geçen çocukluğumun geçtiği mahalleye gittim üzerinden yıllar geçmiş köşe başlarında mahallenin delikanlıları sabaha kadar dikilirdi artık yoklar. Sabahtan akşama kadar kapı önünde yaşlı teyzeler çekirdek yer muhabbet ederlerdi artık onlarda yoklar. Her yerden çocuk sesleri top sesleri yükselirdi onlarda yoklar. Eskiden sepetler vardı susayan acıkan çocuklar bağırırdı annelerine su sal yemek sal diye onlarda yoklar, ne baloncular kalmış, ne torpiller. o güzelim mahallenin baştan aşağısı zenci ve suriyeli dolmuş. Bizimkilere ne oldu bilmiyorum ama her köşe başında iri yarı zenciler ile göçmen suriyeliler. istanbul'un bir çok semti artık böyle ne yazık ki nasıl bu ortamda çocuğunu güvenip dışarı yollar ki insan.
