Ölüm ve aşkın kutsanması üzerine, tüyleri diken diken edici bir film. Zaman ve mekan kavramlarının aslında değersizliğini gözlerimizin önüne seriyor. Usta; filmi metaforlar ile bezemiş ve Clint Mansell'in mükemmel müzikleri ile hem seyir zevki olarak hem de derinlik olarak ortaya gerçekten bir başyapıt çıkmış.
Böyle bir filmi izledikten sonra ortalık filmlerini nasıl izleyeceğim, onlara nasıl tahammül edeceğim bilemiyorum açıkçası. Aronofsky bizi bir üst seviyeye çıkardı sinema hususunda desek yeridir *
Mezarının üstüne bir tohum ekmişler. Tohum bir ağaca dönüşmüş. Moses, babasının o ağacın bir parçası olduğunu söyledi. Ağaç haline gelmiş, çiçek olmuş. Ve bir serçe gelip, ağacın meyvesinden yediğinde, babası kuşlarla birlikte uçuyormuş.
Dedi ki; ölüm, boyun eğmek için babasının yoluymuş..
Tanıdık geldi mi bu cümleler? Eşkiya desem?
--spoiler--
