Geçen gün yine laboratuvardayım sözlük, o gün de boyar madde deneyi yapıyoruz falan. E haliyle kullanılan materyaller de kirlendi tabi, kırmızı kırmızı boya oldu her yer. Grup arkadaşlarım ölçümdü tartımdı uğraşırlarken ben de bulaşıklara giriştim. Girişmez olaydım, bulaşık ilacının kayganlaştırıcı yapısı bir dünya garip garip kimyasallarla birleşince etkisi daha büyük oldu sanıyorum. 800 mililitrelik beheri aldım bir güzel yıkıyorum böyle, elimden kayıp düştü ama çıkan ses çok dikkat çekiciydi. iki utandım, aldım yıkamaya devam ediyorum derken paat bir daha düşürdüm. hobaaa! tüm sınıfın gözler tekrar ben de. Neyse gülüştük nedensizce devam ediyorum yıkamaya ne mi oldu bir daha düşürdüm. Sonra bir daha! Kırıldı mı beher? Kırıldı, evet. Akın hocam, önce iyi olup olmadığımı sordu ardından 'bekliyordum zaten kararlıydın baya gel bakalım şu panoya ismini yaz da yenilersin artık ne yapalım' dedi. Tamam anlarım laboratuvar sonuçta illaki bir şeyler kırılır, alevler olur, hızlı kaynatan maddeler fışkırır ama neden hep bizim grupta oluyor böyle olaylar anlamış değilim. Çok sık tekrarlanan bu olaylar artık utanma ötesi duygular yaşattırıyor bana sözlük. Evet sözlük, beceriksizim sözlük, bir beheri yıkayamadım sözlük. Ama daha kötüsü; termometre kırmış olmamdı. Onun telafisi beher kadar kolay olmamıştı, acısı hala içimde sözlük.
