insanların belirli dönemleri olur. Hiçbir şeyin yolunda gitmediğini zannettiği o dönemlerde çaresiz ve hiçbir şeyden keyif almayan biri haline gelir. Hiçbir şey mutluluk vermez, hiçbir şey onun içindeki boşluğu doldurmaz. işte insan böyle dönemlerde acı çeker, acı çekmek için de yeni bahaneler bulur kendisine. Eski sevgili ya da geçmişte yaşadığı bir olayı acı çekme nedeni olarak alır ve bunu oldukça büyük yaşamaya başlar. En sonunda çözüm bulmak istemeyen mantığı aradan çekilir ve duygusal bir karar ile intiharı seçebilir.
işte bir insan bu dönemi ancak sevgi ile atlatabilir. Çevresindeki herkes yok iş, yok yoğunluk, aman sevgilim ile mesajlaşayım diye düşündüğü için bu tür insanlar kendilerini daha fazla yalnız hisseder ve yanlışa daha çabuk yönelir. Biraz çevremizdeki insanları sevmeyi, ilgilenmeyi ya da önemsemeyi başarıyor olsaydık kimse sevgilisi yüzünden intihar etmez ya da bir başka olaydan dolayı çok acı çekmezdi.
Kısacası çevresindeki insanlar tarafından yalnız bırakılmış insan davranışıdır bu. Eleştirilmesi gereken sadece intihar eden insan değil. Onun çevresine, dostum, arkadaşım, ailem dediği insanlara da bir bakmak lazım. intihar edene kadar neredeydiniz? Bu soru önemli.
