Daha yeni yeni yürümeye başlayan 5 yavru var evimde. o zor taşıdıkları kafalarında kocaman yuvarlak ve küçük emrah gözleri taşıyorlar. bana öyle bi bakıyorlar ki "sen çok kötü birisin keşke ölsen" der gibi. zaten iki saatte bir on dakikalığına tavan yapan annelik hormonlarım yüzünden hep zor bir hayatım oldu, nerede bi kedi, köpek, bebek görsem tamam bu sefer evlenip kesin bebek yapıyorum hali yaşamışım ama onlar gelince bi başka oldu her şey. yanıma sokulup sırt üstü kendilerini önüme atıp karınlarını sevdirmeye çalışıyorlar ya orada bi zırlamaya başlıyorum. Neden? Orasını ben hiç bilmiyorum. sürekli bir zırlama hali yaşatıyorlar bana. bebeği ilk adımlarını atmış anne gibi davranmama yol açıyorlar. bir kaç ay sonra evin ortasına sıçıp, ıhh ucuz mama bu yemem davranışları içine hiç girmeyeceklermiş gibi. çok fazla masumlar, çok emrah gibiler. çok güzeller lan.
