buraya alayımıza, en başta da kendime sövmeye geldim. şükürcülük değil gerçekçilik kasmaya geldim beyler.
buradaki düşüncelere ben de sahip oldum ara ara, ki oluyorum da hala.ne gibi düşünceler;
ders kötü( harbi kötü amınakoyim)
iş hayatı kötü
aşk hayatı kötü(bildiğin yok startı göremedik)
aile sorunu( ki ciddidir falanfilan) gibi
bir staj ayarlıcam diye 4 gündür uyumuyorum, stresten başım değil bildiğiniz kafatasım ağrıdı denebilir.ulan ben, bir yıldır ulan ben gelecekte ne olucam, bunca karşı olduğumuz şeyin bir parçası olmayacak mıyım, yıllardır süren döngünün bi parçası olmayacak mıyım diye düşünmekten, bir de ya aslında o statüde mutlu olursam derdine ciğer solduran adamım. ama bir staj, gelir geçer.
buraya umut kasmaya gelmedim yalnız. benim gerçekten, gerçekçi düşünüp umutsuz olduğum konular var. siizn de vardır, e olsun amınakoyim ya, olsun. herkes umut la mi kaim arkadaş?
çevremden sürekli bir hastalık haberi duyuyorum. biz büyüdükçe, bizi büyüten insanlar inceden yoruluyor artık, vücut yoruluyor. bugüne kadar- nazar değmesin- burnu bile kanamamış bir insanım. babası beyin kanaması geçirmiş, annesi abisi onlarca ameliyat geçirmiş ve babası gibi sevdiği bir adamı- bildiğin babaydı ulan- beyin tümörümden 2 yıl önce toprağa vermiş biriyim. benim neyime staja dertlenmek?
bak kardeşim, burada 'sağlık varsa hıaa her şey çok güzel/ çok güzel olacak' edebiyatının öncülerinden olmaya da gelmedim.en azından mutsuz olma, durumunu aklına getir, en azından yerinde say, olmaz mı?
ve bunları yazarken tabi şunlarda aklıma geliyor; para derdi fazlaca olan bir aileye mensubum. baba memur, anne öğretmen. az çok tahmin ediverin. bu sıçtığımın dünyasında para asla konudışı kalamıyor, kalamaz da. bazı şeylerin de önüne geçemez ama asla, sadee bunu zaman zaman düşünelim istiyorum.
aile arasında 'dağ adamı' dediğimiz, sabahları 10 km koşan, eski zamanalrın köylerinde harbi çocukluk geçirmiş, aile dostumuz, amcam saydığım memet amca 6 aydır yatalak.sadece kafasını oynatabiliyor, azar azar da ayakparmak uçlarını. neden? adı sanı tam bilinemeyen bir hastalık. kan hücreleri sinir uçlarını virüs sanıp, yok ediyor, gerisi tahribat. bu adam ' ya şifa versin Allah bana, ya da öleyim ' demiş bir adam. her haftasonu bize kebap yapan bir adam.
yukarılarda bir arkadaş yazmış, lan insanlar hayatı ne güzel yaşıyor diye. zaman zaman aynı kanıya varıyorum, bazı insanları gözlemleyip. kiminin ne derdi vardır kim bilir demek istiyorum öncelikle, ikincisi de unutmayalım ki hiçbirimiz eşit yaratılmadık. eşit kılınmayacağız da. bunu güzel kafalarımıza soktuk mu, her şey çok da rahat, su da daha kolay yatağını bulur. ve onların güzel hayatı, belki sana şu an kaz görünüyor ama üstüne aldığında da eğreti duracak.
özet geçmeyi severim; hayatta her şey olur. hayır da olur, şer de olur. belki bazı konularda da bi bok olmaz. kanun budur. ama bir şeyin olması için, 'yaşıyor hissedebilmek' için, sağlığın olması şart. kendini donuk hissetmen için bile sağlık lazım.
düşününce üzülebileceğim birkaç konu var,aynı sizin gibi, buradaki diğer arkadaşlar gibi belki kendimi hırpalayabileceğim.siktirediyorum. etkisinin uzun sürmesi dileğiyle.sağlıcakla.
--çuvaldızı kendime de batırıyorum sıkıntıya mahal yok---
