vizyona girdiğinin ertesi günü izledim.(aslında bir rocky hastası olduğum için ilk gün izleyememek bile benim için yeterince utanç vericiydi)rahat rahat izleyeyim diye çemberlitaş'ta boş bir sinema buldum(yer gösteren adam "bi iki bozukluk da bahşiş ver" diyerek beni dumur etmişti)film o klasik sarı "rocky" yazısıyla başladı.hiç ağlamayan ben, gözlerim dolarak izledim hep televizyondan izlediğim çocukluk kahramanımı... altmışında bile yıkılmayan, mücadele eden adamı gördüm,ilk filmde adrianın peşinden koşan o saf aşığı gördüm.o amerikan propogandası yapan adam yoktu bu sefer iyi ki.
gonna fly now başladığında gülümsedim.bi yandan da gözlerim dolu doluydu. sanki yağmur yağarken güneş açmış gibi. defalarca dipten gelip zirveye çıkan bir adamın aslında hep zirvede olduğunu gösteriyordu film.
-son raund rocky, hayatının son raundu...
hayatımın daha anlamlı hale gelmesine yardımcı olduğun için teşekkürler aygır...
adrian bu sefer göremedi ama rocky gerçekten "başardı".
