peygambere cebrail oku derken elindeki bir kağıdı gösterip de oku dememiştir.
Oku!
Şaşkınlık ve korkuyla cevap verir:
Ben okuma bilmem ki! Göremediği bir kuvvet tarafından şiddetle sıkıldığını hisseder. Kaburgalarının çatırtısını duyar, ölecek gibi olur. Ses, tekrarlar:
Oku!" O, yine :
Ben okuma bilmem ki!, der. Ve tekrar aynı şekilde sıkılır. Aynı emir bir kez daha yinelenir:
Oku! O, ise üçüncü kez okuma bilmediğini tekrarlar. Bütün Oku! emirleri ve sıkıp bırakmalar, Hz. Muhammedin vahiy hazırlığının son aşamalarıdır. Çünkü O bir insandır ama vahiy olayında insandan bambaşka bir canlı türü olan melekle doğrudan iletişim kurması gerekmektedir. Bunun için de ya meleğin insanlaşması ya da insanın melekle aynı yaşam boyutuna geçmesi şarttır. Daha sonra vahiy indirilirken melek Cebrailin insanlaştığı ve Hz. Muhammedin yaşam boyutuna geçerek O nunla iletişim kurduğu da görülecektir ama bu ilk olayda ALLAHın dileği, Hz. Muhammedin melekleşmesi şeklindedir. Tekrarlanan oku emirleri ve o sıkıp bırakmalar da işte buna yöneliktir. ilk üç Oku! emrine verdiği Ben okuma bilmem ki! cevabı hala bilincinin yerinde olduğunun yani hala insani yaşam boyutunda bulunduğunun göstergesidir. ilk üç sıkmadan sonra istenilen gerçekleşir ve Hz. Muhammed, deyim yerindeyse tam olarak vahiy moduna geçer. Melek Cebrail üzerinden, ALLAHtan insana doğru kutsal bir iletişim kurulur, vahiy denilen o manevi nehir çağlamaya başlar:
Oku! Yaradan Rabbinin adı ile! O, insanı bir kan pıhtısından yarattı. Oku! insana bilmediklerini belleten, kalemle yazmayı öğreten Rabbin en büyük kerem sahibidir. (Alak,96:1-5)
ilk vahiy aynı zamanda hangi anlam ve biçimde olursa olsun her tür okumanın ancak ALLAHın ismiyle, yani O na dayanarak, O nun gösterdiği bakış açısıyla gerçekleşebileceğini, O nun işaret ettiği değerlerden yola çıkmayan bilgi ve bilinç sahibi olma girişimlerinin kişiyi hiçbir yere götürmeyeceğinin habercisi olur.
Ve ilk vahyin Oku! emriyle başlıyor oluşu bu işin Hz. Muhammedin zaman içinde kendi düşünce süreci sonucunda oluşan bir şey olmadığının da göstergesidir. Eğer öyle olsaydı ilk ifade şekli başka bir iradenin komutu şeklinde olmayacaktı.
