peyami safa'nın her romanı gibi hemen hemen her sayfada altı çizilecek bir kısma yer veren harika baş yapıt. içindeki ruh tahlilleri olsun, üstadın üslubu olsun her şey çok farklı.
--spoiler--
''Kalbe karşı bu muhalefetin akıldan veya gururdan geldiği sanılır. bence bu, kalbin kendi kendisine karşı müdafasıdır. Sevgilide kaybolmamak için nefret sebepleri arar, bulamazsa yaratır. işte böyle, kendi kendini aldattığını anlayınca da utanır ve ona daha çok bağlanır. kendi yalanlarını affetmeyen kalbin kendine verdiği ceza.''
''aşıklara haber vermek isterim. kalbin bütün meseleleri yalnız kalbde halledilir. çünkü bir hissin hakkından ancak başka bir his gelir. ümitsiz bir aşkın panzehiri nefrettir. fikirler ancak bu mukavemet hislerini yaratan tahrik ve telkin unsurlarıdır.''
--spoiler--
--spoiler--
''En çok düşündüğümüz kelimeyi en az kullanmaya bizi mecbur eden gururumuzu aldatmak için, sevmek fiiline sözden başka ifade şekilleri ararız. mesela dün, o, masadki yerlerimizi değiştirmemizi istedi. öteki masada oturan güzel kadının tam karşıma düşmesine tahammül edemediğini hissettirmişti. bense, onun bir aralık başının ağrısını geçirmek için aspirin almaya garsonu yollamak mümkün olduğu halde, eczahaneye bizzat gidip geldim.''
--spoiler--
''gözleri, gözleri... onun doğduğu günden evvelki benliğime sımsıkı bağlayan, en yakın akrabadan daha yakın bir kan münasebetini kat kat aşan ve ruhlarımızın beraberliği hissini bir anda uyandıran bakışlarında kendimi ne kadar çok buluyorum. sanki onun gözleriyle kendimi gören ben'im. onun varlığını benimkinin şartı haline getiren bu ayrılık duysunda, görme intibaları tek merkeze birleşen iki gözün beraberliğine benzeyen bir fonksiyon var.''
--spoiler--
