elbet askere gittiğinde birilerini öldüreceğini düşünmemişsindir. lakin pusuya düşürülmek, gecenin zifiri karanlığında [buraya bir parantez açmak istiyorum. cünkü zifiri karanlık dediğimiz kavram büyük bir çoğunluğu büyük şehirlerde yaşayan sözlük ahalisine ancak laftır. zifiri karanlık öyle bir karanlıktır ki, elinde tuttuğun silahın namlusunu bile göremezsin] gökteki yıldızları gölgede bırakacak bir mermi trafiğinde nereye, kime, neden sıktığını düşünmezsin.
yapman gereken tek şey, sana gelen mermilerin çıkış noktalarına doğru fırsat buldukça tetiğe basmaktır. o esnada ne ananı düşünürsün ne babanı, sevdiğinde gelmez aklına. tek hedef sana mermi sıkanlara sıkmaktır.
nasıl sivil hayatında birisi sana fiili bir saldırı yaptığında senin de içinde ona karşı bir zarar verme isteiği doğarsa, dağdada aynısını yaşarsın. sıkmaz zorundasındır.
birilerini vurursun vurmazsın o şans. evet şans...
şanslıysan vurursun karşındaki düşmanı. vurursun ki o seni vuramasın.
sanılanın aksine askerde insan öldürmeyi öğretmezler. genelde eğitimler, pusudan çıkma, gece intikalde yapılması ve yapılmaması gerekenler, operasyon sırasında kendi güvenliğini nasıl alacağın öğretilir.
