iki sene önce çok aşık olduğum çocuktan abim "hiç hoşlanmadım bu çocuktan" ve türevlerini kullandığı için ayrıldım. Öyle sessiz sedasız bir ayrılma olmadı tabii, ailelerimiz de tartıştı. iki ailede bizi önemsemeden bizim adımıza kararı verip ayrıldılar. Evet büyük değildik, önümüzde koca bir hayat vardı bizim. Daha iyileri çıkardı karşımıza. Bir sene boyunca her günüm ağlayarak, özleyerek geçti. Üzüldükçe ders çalıştım, üzüldükçe arkadaşlarıma anlattım. Ailemden uzaklaştım, bu istemsizce olmuş bir şey... Yoksa birisi için ailemden uzaklaşma fikri bile korkunç. Onunla ayrıldıktan sonra kimseye aşıkta olmadım, sevemedim hatta hoşlanamadım bile. Sonra benim 4 senedir tanıdığım, samimi bir arkadaşım gidip sevdiğim çocukla güzel bir kızı tanıştırdı. amacı kötü değilmiş sadece çocuk daha fazla üzülmesin istemiş. Öyle dedi. O güzel kız ve sevdiğim çocuk 26 Haziran'da bir ilişkiye başladılar. O gece arkadaşım arayıp, görmedin mi sen fotoğrafları dediğinde beynimden vurulmuşa döndüm. Açıp baktım, herkes çok mutlu görünüyordu. Allah belasını versindi böyle sevginin. Sonra 27 Haziran'da o bitkin halimle beni çok seven ama benim hiç sevmediğim birine "evet" deyip bir ilişkiye başladım. Hayatımın en büyük hatası. 2 ay sürdü, kendi mutsuzluğumda boğdum çocuğu resmen. Dağ başındaki yayla evimize her gün elinde çiçeklerle gelirdi ve gözlerimi kırmızı kırmızı gördüğünde "ben mi bi şey yaptım?" diyip kendini suçlardı. Ailem tarafından o da pek sevilmedi ancak ona duyulan saygı çok başkaydı ailemde. Çünkü o çocuk beni güldürmüştü, bana değer vermişti. Eski sevgilimin ilişkisi 1 hafta sürdü o ayrılınca benim iğrenç arkadaşlarım "onlar ayrılmış sen de ayrıl gitsin" dediler bana. Dinlemedim, kim o kadar kötü olabilirdi ki? Hatta karşılıksız, misler gibi seven birisi bunu hak eder miydi? Etmezdi, devam ettik biz de. Son noktayı da onun doğum gününde kendisi koydu. "Beni mutlu ettin teşekkür ederim ama bitsin" dedi ve yaşadığımız şehirden ayrıldı. Gittiği için değil ama beni bu zorluktan kurtardığı için teşekkür ederim ona. çünkü olmayınca olmuyor, zorlamaya da gerek yok. Hı bir daha da üzüntüyle birinin hayatına girersem Allah belamı versin. Öyle pişmanım.
