ilk çıkışında izlemiştim ve pek beğenmemiştim. Her seferinde Lady gaga'dan müzikte bir devrim yapmasını bekleyen sürrealist bir bünye gibi aşırı ve saçma bir beklentiye girmiştim o zaman bu filmi izlemeden önce, zira öyle bir hava hakimdi ortalıkta bu filme dair. Saçmaladığımız için hayal kırıklığına uğramıştık.
Ancak birkaç saat önce, internetin olmadığı yazlık evimde olduğumdan mütevellit harici diskimde olan filmler arasından seçip tekrar izlediğim şanslı film oldu kendisi. Bu sefer hiçbir beklentim yoktu; vakit geçsin, birama eşlik etsin diye açmıştım. Ama ne oldu, oturmuş salak salak ağlarken buldum kendimi; Karakterlerin salaklıklarına, sakarlıklarına koca koca gülümseyerek buldum. Vesselam dostlar, bu filmin gayet sıcak, gayet içten olduğuna kanaat getirdim. istanbul'un havasını soluyan birinin kendinden birşeyler bulacağına garanti ettim kendi çapımda. Ve aynı zamanda şuna da kanaat getirdim: böyle samimi ve sıcak filmler aşırı reklamdan ve övgüden kaçınmalı. Yoksa içine girdiğin beklentiler yüzünden resident evil'da aids olmuş bir alice bekler hale geliyorsun salona girmeden önce.
