şehirdeki gevendelerin( müzisyenlerin) kıyafetlerini beğenmeyen sıkı yönetim komutanlığı, onların bir orkestra oluşturmasını ve üniforma giymelerini ister. onlar için buldukları üniforma da temsili düşman askeri üniformasıdır.
nota bile bilmeyen müzisyenlere, kemancı abuzer şeflik eder. o da aslında pek birşey bilmiyordur ya.
bu arada sıkı yönetime, rejime karşı olan haydar( cezmi baskın) bu düşüncelerini, üniversiteye hazırlanmakta olan gülendam'a ( özgü namal) anlatır ve onu etkiler. ona kitaplar verir, enternasyonel müziği dinletir.(ki bu kitaplar da , bu müzik de yasaktır)
filmin dönüm noktası gülendam'ın bu müziği dinlemesiyle başlar. babası abuzer, dinlediği müziğin ne olduğunu sorunca gülendam''baharı karşılayan bir müzik. klasik müzik gibi. mozart var ya, onun gibi. beynelmilel bir şey.'der.
orkestradan, şehre gelecek askeri yetkilileri karşılamaları için marş çalmaları istenir. ama o güne kadar uzun hava tarzı çalan gerendeler, marş müziğini kıvırmakta zorlanırlar. abuzer, kızının dinlediği müzikten etkilenir ve askerleri''bahara merhaba''(!)marşıyla karşılar. işte bu onun ve diğerlerinin sonu olur.
yer yer güldüğüm, yer yer ağladığım hoş, sıcak bir film çıkmış ortaya.
özgü namal, bu saf ve temiz köylü kızını iyi canlandırıyor. bu filmdeki rolüyle mutluluk filmindeki rolü çok örtüşmüş. hatta gülendam karakteri, mutluluk'taki meryem karakterini anımsattı bana sık sık.
bir de ben filmin sonlarına doğru ece temelkuran'ı gördüm sanki.
