Akşam ezanını duyana kadar sokaktan eve girmemekti. Pazar akşamları legende annemizin bizi yıkamasıydı. Çok paramız yoktu ama huzurluyduk mutluyduk, arkadaşlarımızı çağırmak için evlerine gider tek tek toplanirdık.
Keşke gelecek nesildeki çocuklarımızda bizim yaşadığımız masum duyguları yaşabilselerdi. Şimdilerde ise parka bile anneleriyle, dedeleriyle gönderir olduk.
En değerli şeydi bizim çocukluğumuz.
