ben senin, yarım saat telefon konuşmasının ardından beş dakika sonra arayıp 'ya ben söylemeyi unuttum seni çok seviyorum ya' diyen kafanı yerim.
bizim hikayemiz biraz acı dolu tebessüm gibi, yıllarca rüyamda gördüğüm, tanımadan önce sürekli sesini kulaklarımda duyduğum doğru kişi. hani garip bir şekilde, ne zaman başımı omzunla göğsünün olduğu o bölgeye koysam, hep bir puzzle gibi oraya ait olduğumu düşündüm, ilk birbirimizin gözüne baktığımızda söylediğimiz ilk şeydi, 'sanki hiçbir zaman birer yabancı olmamışız, hep onun yanındaymışız' gibi o huzur veren his. yalnız birbirimizi bulduğumuzda çok parçalanmış, çok ötekileşmiş, çok yabancılaşmıştık. öyle yanlış aşklarla falan değil, doğduğu günden beri özellikle yazılmışçasına travma dolu bir hayat ve düzene oturamamış insanlardık. hiçbir aileye topluma ait olamayan ikimiz, şimdi hastalığında birbirine bakıp iyileştiren yaşlı insanlar gibi birbirimizin inancı oluyoruz. gülümseyip, umudu olup, yaşama sevinci oluyoruz. biz birbirimizi çok seviyoruz. ama hep korkuyorum, ya o yabanileştiren acılar, hep aramızda bir ruh gibi durursa? şimdi inatla savuşturuyoruz, ama ya yorulursak? o yüzden hep, hep seni seviyorum de bana böyle. de ki inancım hiç bitmesin. sensiz yeterince yaşadım, daha fazla yaşamak istemiyorum.
