12 yasimdaydim o zamanlar, durumumuz pek yoktu. Hep bisiklet isterdim ama bunu babama soyleyemezdim. Ama karne hediyesi olarak kucuk bir yerde durum ya da corba yemeye gidelim demistim ailecek. Annem, babam ve ben.. Aksaminda ciktik evden. Cok mutluydum, hepimiz biraradaydik. Hep birlikte bir aktivite yapacaktik. Gidecegimiz yere yaklasmistik, yoldan karsiya gecip az daha yuruyup varacaktik. isiklara gelince beklemeye basladik. Arabalar biraz seyreklesmisti ki annem kucuk bir cocuk edasiyla "hadi gecelim karsiya kosun kosunn" diyordu bize. Ardindan bir korna ve fren sesi.. Biz bakakalirken annem havada takla atiyordu. Basini yere carparak kan reva icinde kalmisti. Araba hemen durup annemin yanina geli soforu. Babam sulu gozleriyle "ne yaptin karimaa! Ne yaptin haa!" Diye isyan ediyordu giysilerinden tutarak. Ardindan adama saldirdi. Sokun etkisini atlatmasi fazla surmemisti. Adami en sonunda birakmisti. Ben de hala annemin basinda elinden tutarak kanli basina bakiyordum. Hayatimda hic bu kadar agladigimi hatirlamam. O benim annemdi ya annem. Daha sonra soforle babam annemi arabanin arka koltuguna tasidi merakli gozler esliginde. Hemen hastanenin acil servisine gittik. Bir yuruyen yatak getirerek hemen aldilar annemi. Yatagin yanindan tutmus biz de onunla gidiyorduk. Ardindan ameliyathaneye soktular, bizi almamislardi. Gergin bir bekleme ani bizi bekliyordu. Annemle olan anilarimizi dusunuyordum, dusundukce de agliyordum. Babam beni teselli etmeye calisiyordu. Ardindan hastane polisi gelerek soforden ve bizden ifade aldilar. En son da annemin alacaklardi. Babam bana "merak etme annen cok guclu bir kadin, yine eskisi gibi olacagiz, beraber pazar kahvaltilari yapacagiz" demisti. 3-4 saat sonra ise doktor cikti. Babam hemen doktorun yanina kosarak heyecanla "noldu doktor bey? Durumu nasil?" Diyordu fakat doktorun agzini bicak acmiyordu.. Yuzunu burusturmustu huzun dolu gozlerle..
- maalesef...
+ (umut dolu gozlerle yalvarircasina) ne maalesef doktor beyyy? Bir aciklama yapsanaa.
- (gozunden yas damlayarak) maalesef hastamizi kaybettik..
Babam o anda dizlerinin ustune yigilmisti. Doktorun dizlerine sarilip "bir seyler yap doktorr yalvaririmm" diye haykiriyordu.. Sofor ise caresiz bir sekilde duvar kenarinda babami izliyordu. Bense hic olmadigim kadar bagirarak agliyordum.. Artik annem yoktu. Olmayacakti. O yemege bir daha asla cikamayacaktik. Bir daha saclarimi tarayamayacakti.. Okulda yasadiklarimi, asik oldugum cocugu anlatamayacaktim anneme.. Onunla birlikte yemek yapip uyuyamayacaktim hicbir zaman.. Hayatim bitmisti o an. Saatlerimiz o hastanede gecti. Babam hastane islemlerini yapiyordu. Sabah namazi vaktinde cenazeyi kaldiracaktik. Babam ese dosta herkese arayarak haber verdi. Cenazeye sofor de katilmisti. Babam cenazede sofore yakinarak bagiirdi cagiirdi ama acisi yine de hafiflemedi. Benim durumum daha da icler acisiydi. Hayattaki en yakin arkadasimi, annemi kaybetmistim ben. Akrabalar beni teselli etmeye calisiyordu ama benim kulaklarim kapaliydi, hicbirini duymuyordum. Acimi hep icimde yasadim. Ardindan bircok akrabayla evimize gectik. Herkes susuyordu, babam bazi noktalara arasira dalip gidiyordu. Yuz ifadesi degismeden gozunden damlalar akiyordu. Ben de annemin odasina gittim. Giysilerini koklamaya basladim, parfumunu sikip onunla olan anilarimizi animsadim. O hem buradaydi hem de degildi. Cok kotu olmustum. Yatagina yatip saatlerce agladim, cikmadim yatagindan. Gunler boyle gecti.. Sabah kalkamaz olmustum, annem kaldirirdi beni hep yanagima bir opucuk kondurarak. Ninni gibi sesiyle "hadi seker seyy kalk bakalim kahvalti hazir" derdi. Fakat o gun onsuz kalktim. Babam hala yatiyordu. Annem ise yok.. Mutfaga gittim hemen, darmadagindi. Lavabo kirli bulasiklarla doluydu, kahvaltidan eser yoktu. Yine gozlerim doldu. Salona gecip oturdum sessizce. Daldiim gittim. Ardindan babam kalkti geldi yanima. Hicbir sey demeden alnimdan optu. Sarildi bana guzelce. Hersey duzelecek deyip bir opuuk daha kondurdu. Guzel bir kahvaltiya ne dersin dedi. Bogazim dugumlenmisti, konusamiyordun. Elimle bilmem dercesine isaret yaptim. Mutfaga gidip kahvalti hazirlamaya koyuldu. Ardindan beni cagirdi, oturdum her zamanki yerime. Tabagimdaki zeytinleri catalla oylesine hareket ettiriyordum annemin bosluktaki yerine bakarak. Gram istahim yoktu. Kahvaltilarimizi guzel yapan sey annemin nesesiymis demek ki. Onun guler yuzu.. Hayat enerjisi.. Babam isten izin almisti benimle ilgilenmek icin. Fakat ben annemin kaybiyla birlikte degismistim. icim kapanmistim iyice. Arkadaslarimla iliskilerim hic eskisi gibi olmadi. Zamanla onlarla da aramiz koptu. Artik kimseyle anlasamiyordum. Beni disari oynamaya cagirdiklarinda zorla da olsa cikiyordum ama yuzum hic gulmuyordu. Oyle kos kos oturuyordum. Zamanla onlarin da keyfi kacti. Artik benimle ilgilenmiyorlardi. Evden cikmaz olmustum. Babamda ise siddet egilimleri baslamisti. Cok cabuk ofkeleniyordu. Beni daha da korkutuyordu. Olumunden 2 sene gectikten sonra istanbul'dan tasinmaya karar vermisti babam. Farkli bir sehre tasinip yeni bir baslangic yapacaktik.. Benim de yeni bir okulum yeni arkadaslarim olacakti. Hayat devam ediyordu.. Fakat hic de oyle olmadi. Benim hayatim anneminkiyle birlikte sonmustu. Benden bir parca alip goturmustu.. Yeni okulumda, oturdugumuz yerde hic arkadas edinemedim. Hic konusmadigim ve surekli yuzum asik oldugu icin disladilar beni. ilgilenmediler hic. iste 2 sene de boyle gecti. Annem gideli 4 sene olmustu. Her sabah kalktigimda ilk onu dusunurum. Anilarimizi canli tutmak icin yazdigim ani defterini okurdum. Goz yaslarimla suslerim o defteri. Babam tasindiktan bir sure sonra bir kadin buldu. Artik onunla geziyordu, vakit geciriyordu. Ama ben bunu kendime yediremiyordum. O kadinin yerine hep annemi koyuyordum.. Babama derdimi anlatamiyordum. Beni artik istemiyor gibiydi.. Sanki ona artik yuk oluyormusum gibi hissediyordum. istedigo seyi yapmadigimda beni itip kakiyordu. Hayati boyunca bana el kaldirmamis o babam bana bunlari yapiyordu.. O beni her ne kadar istemiyor gibi gorunse de o benin babam ya. Ondan vazgecemem ki ben. O kadinla evlense de, bana kotu davransa da ben onu hep severim. Cunku annem de onu sevmisti. Evden cikmiyordum hic. Evden okula, okuldan eveydi. Hic arkadasim olmadigindan hep yalniz kaldim. Ama artik agir geliyor yalnizlik. Tasiyamiyorum icimdeki tum bu yuku.. Bu sirada burayi kesfettim. Sizler bana cok sicak davrandiniz, hosgoruyle karsiladiniz. Derdimi dinleyip bana destek oldunuz.. Hepinize cook cook tesekkur ediyorum.. iyi ki varsiniz. Ayrica kaybetmeden degeri anlasilmiyor, o yuzden annenizin yanagina benim icin kocamaan bir opucuk kondurun, uzmeyin annelerinizi...
