açık konuşayım sonucuna hiç mi hiç sevinmediğim karşılaşmadır. avrupa'da türk takımlarını desteklemek gibi lüzumsuz bir popülist milliyetçi reflekse sahip değilim. alt tarafı futbol. hatta her tarafı futbol. ülke puanı diye yırtınıp rakip takımı avrupada desteklemeyenleri vatan haini ilan edenler şunu bir kavrasın önce. bu ülke puanı dediğiniz zımbırtı neticede sadece ve sadece futbolla alakalı bir sayısal kriter olup bunun tavana yapması veya yerlede sürünmesinin necip türk halkına pratikte bir faydası yoktur. bir spor dalı ile ilgili bir istatistik yahu altı üstü. neden bu kadar değer veriyoruz, bir kalkınma göstergesi bir, ilerleme parametresi vs gibi algılıyoruz ki. türkiye bm kalkınma endeksinde kaçıncı mesela bunu bilen var mı, önem veren var mı. yok. varsa yoksa bir skindirik ülke puanı tutturulmuş gidiyor. aynı sıralama başka spor dallarında da var ama onlar söz konusu olduğunda -ki ben hiç söz konusu edildiğini görmedim- kimse vatan haini falan ilan edilmiyor. fakat futbolda nedense bir birlik beraberlik ruhu ile rakip takımı avrupa da desteklemek bir erdem gibi gösterilmeye çalışılıyor. o muassır medeniyet diye peşinden koştuğumuz avrupa'da böyle bir mantıktan eser yok. hiçbir milan taraftarı avrupa'da inter'i, hiçbir liverpool'lu manchester'ı, hiç bir real'li barca'yı desteklemiyor. bu ancak bizim gibi kendini ispat çabasındaki, bir miktar ego problemi yaşayan ülkeler için gerekli. bu mantık az gelişmiş veya gelişmekte olan ülkelere özgü bir milliyetçilik tezahüdür. neticede bir galatasaraylı olarak fenerbahçe'nin galibiyetine sevinmedim. sevinmek zorunda değilim. fenerbahçe türkiye'de maç kazandığında nasıl olmuyorsa avrupa'da kazandığında da içimde herhangi bir duygu uyanmıyor. bu italya-türkiye maçı değil fenerbahçe-inter maçı. herşeyi ülkeler bazında değerlendirmeyi bırakalım. herşeyi milli mesele haline getirmeyelim. heh bun da söyledim rahatladım.
