roma hukuku, 12. yüzyıldan itibaren italya da başlayıp, almanya, fransa ve ispanya gibi kara avrupası ülkelerinde temel kabul edilip, yavaş yavaş yürürlükteki hukuk olarak işlev görmeye başlarken, ingiltere de hukuk oldukça farklı bir yolda gelişmiştir. ingilizler, roma hukuku nun bazı deyimlerini benimsemiş olmakla birlikte, hukuklarını roma hukuku nun temel kavramlarına dayandırmamışlardır. bunun sonucunda da ortaya common law(ortak hukuk) adı verilen ve kıta avrupası'ndakinden çok farklı bir hukuk sistemi çıkmıştır.
common law, geçmiş uygulamalardan gelen, eski örf adet kurallarına ve önlerine gelen davalarda bu kuralları yorumlayan mahkeme kararlarına dayanır. common law un en önemli özelliklerinden biri, yasama organınca yapılmış yasalara dayanarak değil de, eskiden beri uygulanagelen örf adet kurallarının mahkemelerce uygulanması sonucunda gelişen içtihatlardan oluşmasıdır. bu yüzden, common law a bazen ''yazılı olmayan hukuk'' denildiği görülmektedir. ancak, common law un yazılı olmadığını söylemek sadece, yasama organınca yapılmış yasalara dayanmaması anlamında doğrudur. yoksa, common law un gelişmesinin başlıca aracı olan mahkeme kararları, elbette yazılıdır.
ingiltere de 12. yüzyılda, merkezi otoritenin güçlenmesi amacıyla kral ülkenin çeşitli yörelerinde davaları görmek üzere geçici yargıçlar görevlendirmişti. common law, ingiliz kralı adına hüküm veren mahkemelerin içtihatlarının, çeşitli yerel gelenek(örf adet) kurallarını yavaş yavaş silip, onların yerine geçmesiyle oluşmuştur. bu yüzden common law a içtihat hukuku(case law) da denilmektedir. adındaki ''common'' ortak sözcüğü, yerek ve yöresel nitelikteki örf adet kurallarının bırakılıp, bütün ingiltere de geçerli tek bir hukuk sisteminde birleşmesini göstermektedir.
