Ellerinde bir matem havası var. ölümüne susamış gibi aşka. bilseler gülmezlerdi öyle alaycı arkamdan. sönmek üzere olan bir ışığa bakıyorsun kimi zaman. az kaldı der gibi baktım gözlerine "dayan, az kaldı." sevdiğim narin ve naif; ama bir o kadar da hırçın. ellerimi bir türlü bırakamıyor. anlamsız da kimi zaman; lakin bir gülüşü yeter düğümü çözmeye. şimdi desem ki; boşver. "nasıl boşvereyim be adam? senin hiç ruhun alındı mı elinden?" "yok yok, bu kadın iflah olmaz. sanrılarla geçecek sanırım ömrü. gerçek aşkı mı istiyorsun? Peki, sen bilirsin." yolun sonunu kimse göremez. Gördüğünü zanneder. Tahmin eder. Hani bana sormuştun "umut nedir?" diye. Ben de sana "umut, istanbul'a yağan yağmurun her bir damlasının üzerine düşme beklentisidir." demiştim, hatırladın mı? işte şimdi o beklentinin içerisindeyiz. Belki bir gün anlarsın sen de beni; yeşil gözlü mavi baykuşumsun sen benim. Bulunmayanımsın. Çektiğim ve çektirdiğim tüm acılar yok olup gitsin uykunla beraber.
