her gün yaptığım gibi bugün de akşam üzeri çilek almaya gittim.
çileğimi taze yerim.
bizim bir üst caddeye her akşam el arabasıyla gelen bi abi var, adını bilmiyorum.
orta boylu, güleryüzlü tatlı mı tatlı bi herif böyle.
bugün kese kağıdına çilekleri koyarken onu izledim.
adam çilek seçiyor gibi değil de sanki gökten yıldız topluyor gibi.
yüzünde tarif edemediğim bi aydınlık var hep.
bir insan çileklere dokundukça gülümser mi? bizimki içinden mutluluk saçıyor.
gerçi bi insan çilek satarken ne kadar mutsuz olabilir ki.
ilk başta hep gözüyle nerde en güzelleri olduğunu kontrol eder.
yeterince kırmızı olduğunu düşünmediklerini araya kaynayıp da satılmasın diye kenara ayırır.
adamda öyle bi adam işte.
daha yemedim ama bugünün çileği çok lezzetliymiş, öyle dedi.
bir de geçen sefer arkadaşımla muzlu süt üzerine konusuyorduk onu hatırlamış,
poşetin içine bi kaç muz attı seviyosun sen dedi.
yaşantıları içinde mutluluklar yakalayabilen insanları gördükçe mutluluktan çıldırıyorum.
yemeyecek olsam bile sırf o adamın o mutluluğunu görmek için her gün gidip çilek alabilirim.
