savaşın neticesinde spartacus, çarmıha gerilerek öldürülmedi. daha önce kimliğini açıklamadığı hain, o gün deşifre oldu. crassus'un kuzeni, crassus'tan intikam kararı almıştı ve bunu gerçekleştirmek üzere romalı haini kullanacaktı. bu hain, grup liderlerinden urus'tu. baştan beri güneş ülkesine inanmamıştı ve savaşın er geç kaybedileceğini biliyordu. savaşta, hem spartacus'a karşı olan can borcundan dolayı, hem de o intikam planının gerçekleşmeis için spartacus'un yaralı bedenini bataklığın kıyısına taşıdı. plana göre onu o bataklığa atması gerekiyordu; ama yapamadı. ondan, öleceğini anladığı anda kendisini bataklığa bırakma sözü aldı. ve karısı varinya ile oğullarının güvencede olduklarını da ekleyerek oradan uzaklaştı. intikam planı gayet basitti: savaşta cesedi bulunamayan bir düşman halk arasında efsaneleşir ve kazanılan zaferin bir anlamı kalmazdı. nitekim crassus savaş meydanındaki tüm kölelere: "spartacus hanginiz?" diye sorduğunda aldığı yanıt: "spartacus benim!" oldu tüm kölelerce. neredeyse çıldıracaktı, onu bulamamak demek, roma'daki tüm itibarının sarsılması demekti. ve öyle de oldu. geri döndüğünde tüm halk spartacus'un hala yaşadığını fısıldıyordu birbirine ve bunu tabi ki senato üyeleri de duydu. başlangıçta sadece asi bir köle olarak tanınan spartacus, zamanla tüm roma'nın iflahını kesecek kadar meşhur bir özgürlük savaşçısı olmuştu dillerde. seneler geçmesine rağmen onun adının yaşıyor oluşu, hayalindeki güneş ülkesinin barışçıl oluşu, özgürlüğe olan inancı ve peşinden binlerce insanı sürükleyecek nitelikte olan muhteşem karakteridir.
