dedeler; güneş pillerini, babalar; servo motorları, anneler; yakıt tanklarını, neneler; yer-tavan döşemeleriyle koltukları üretirlerdi. biz çocuklara da getir-götür işleri yaparken neyin nasıl yapıldığını öğrenmek düşerdi.
yaptıklarımızdan pek etkilenmiş olacağız ki gittik mühendislik okuduk. zor dediğin arapça' nın; üç katlı integralden ya da diferansiyel denklemlerden ne zor yanı var sanki... hiç işte! düşünüyorum da; ne denli boşa harcanmış en verimli zamanlarımız. incir çekirdeğini doldurmayacak işlerle uğraşmış durmuşuz.
- ne işin var mühendislikle! ne işin var da üniversitelerde beyhude zaman öldürüyorsun! gir bir liseye kısa yoldan imam ol!
her neyse! bizler, ziyan-zebil olduk gittik ama ben, atalarımın beni yetiştirirken yaptıkları bu hatayı çocuklarımın üzerinde tekrarlamıyorum şimdilerde;
yaltakçılığı, dalkavukluğu, cin olmadan şeytan çarpmayı, kısa yoldan köşe dönmeyi öğretiyorum çocuklarıma. çıkarları için zalimleşmeyi ve diğer insanlara zulmetmeyi öğretiyorum, hem de yürekleri sızlamadan. yükselmek için düşenin üzerine, önlerindeki insanların omuzlarına çekinmeden, yüzsüzce ve fütursuzca nasıl basabileceklerini anlatıyor, yapmaları gerekenleri bir bir öğütlüyorum.
- biliyorum ki, şeytanın boyunduruğundayım artık! allah, eninde-sonunda belamı verecek!
ben, o ana kadar yüzdürebildiğim gemilerin hesabındayım şimdi...
