bazen banyoya girerken şunu düşünüyorum: keşke yıkanırken pisliklerden arındığımız gibi kafamızdaki kötü düşüncelerden, kötü anılardan da kurtulabilsek. ama ne mümkün, olmuyor.
hani derler ya "yapıklarından midem bulandı", işte o bir gerçekmiş. ilk defa çok sevdiğim birinin yaptıklarından midem bulandı ve tuvalete gidip kustum. çok rahatladım.
italyan bir arkadaşım var, burada yaşıyor aynı zamanda çalışıyor. kendisi gay, tercihlerini biliyorum o da benimkini biliyor. ama
hayatımda onun yanındayken hissettiğim rahatlığı çok zaman hissetmiyorum. iyi ki var.
bazı bedenlerde orospuluk (hayat kadınlarını tenzih ederek konuşuyorum} doğuştan var oluyor. sadece birinin onu ortaya çıkarmasını bekliyorlar. ondan sonra o rahatlıkla her bir boku yiyip "ben özgürüm yeağğ" diye rahatlıkla geziyorlar. e onlar da haklı tabi, hep erkekler mi yapacak?
