genellikle ailelerinin, ozellikle babalarının eseridirler. kaynagında dogulu kulturun ilkel kalıntılarını tasır. calısarak emek vererek kafa patlatarak kazanılmıs bir serveti bir baltaya sap olamamıs oglunun-kızının istifadesine sunmak dogulu davranısıdır. batılı insan oglu-kızı resit olduktan sonra genellikle zırnık koklatmaz. "gitsin calıssın hayatını kazansın" diye dusunur. cunku havadan kazanmamıstır o parayı, degerini bilir. ama bizim toplumda ozellikle kaynagı belli olmayan, calısmadan-uretmeden hırsızlıkla sahip olunmus servete sahip aileler haydan gelen huya gider misali embesil cocugunu dunyanın parasını verip ozel universiteye yollar altına da luksunden bir araba ceker. tabi bu durum da fakir olanın zoruna gider. ama para adamın kardesim, birsey diyemezsin. ister cocuguna harcar ister cope atar. yoksa baba parası yemeden calısarak-ureterek kazanılmıs parayla sahip olunan arabaya kim ne diyebilir, helali hos olsun.
