Tam bir haftadır, ben ben değilim resmen. Haddinden fazla sessiz, haddinden fazla içine kapanığım. Oturduğum masada söylenecek her şeyi söylediğim ve duyacağım her şeyi duyduğum için böyle oldum sanırım. içimden hiç bir şey yapmak gelmiyor. Ne evden dışarı adım atmak, ne ders çalışmak ne arkadaşlar ile vakit geçirmek.. Aklımda bir sürü soru var. Beynimi kemiren, düşünmekten hasta eden bir ton soru. Neden? Neden bu haldeyim? Neden bu haldeyiz? Her şey boşamıydı? Bunca zaman boşa mı geçti? Madem öyle neden hala bu durumdayız? Hiç birine cevap bulamıyorum. Hem o da yardımcı olmuyor artık cevabını bulmam için. Dinlemiyor bile beni. Karşılaşmıyoruz bile.. Herkes kendini yoluna mı gitti gerçekten? Hayatlarımızda varolmamızın en büyük sebebi birbirimizin dönüm noktası olmamız mıydı? Belki de sadece bundan ibarettir.. Ne çok soru var bende sana, bize, yaşanmışlıklara dair görüyor musun? Beraber cevaplanamayacak ne çok soru..
