yine karamsar kelimelerle dolu bir karamsarlık içinde ruhum. Sanki birisi tarafından yönlerdiriliyorum bir boşluğa. Etrafım boşalıyor. Yanlız kalıyorum... Tek tabanca bir hayat sürmeye zorluyor birşeyler beni, istemiyorum ilgi, istemiyorum... anlamsız bu duygularla savaşmak zor geliyor. Başaramıyorum.
herşey, siyah beyaz bir dünyada var olan kuşku gölgelerinin gri tonlarından ibaret. sürekli bir (ama) pozisyonunda yaşamaktan sıkıldım artık. virgülleri okuyamıyorum. bu cümleye bir nokta koymanın vakti gelmedi mi? bu kadar çelişkili olmamalıydı hayat. yüzüme bu kadar maske takmamalıydım. her cümleden sonnra (ama) koymayı bırakıp, herşeye rağmen demeyi öğrenmeliydim. denedim. başaramadım.
ümit etmek öldürüyor bedenimi. hayatın karamsar kelimelerinde yaşayan zehirli bir yılan gibiyim. ve her zehirli yılan gibi kimseye zarar vermeden yokedilmeliyim. yazmakta zorlanıyorum...
benim celladım kimse değil. ben de değilim. zaten ben bir hiç değilmiydim...
