yalnız kalmaktan çok korkuyorum sözlük. sürekli düşünüyorum yalnız kaldığımda, bu hayatımın sonu değil ki, başka yerlere gidip başka insanlarla da görüşebilirim diyorum. ama sonra bu kadar zaman içerisinde nasıl yalnız kalmaya dayanırım diyorum. ağlıyorum sebepsiz yere. çok ağlarım ben sözlük. hatta ağlamaktan ölebilirim bile. ailem bile beni yalnız bırakırsa diyorum kendi kendime. düşüncelerime s*ktir et diyorum. olmuyor. mutlu olmaya çalışıyorum yine bir kıpırtı oluyor yine başım ağrıyor yine ölmek istiyorum yine g*tüm yemiyor. zaman hiç geçmiyor. çok uzun bekleyemiyorum. sabredemiyorum. sadece birilerinin yanında olduğumda kendimi boşlukta değilmişim gibi hissediyorum. beni gerçekten anlayan ve seven birilerinin. yalnızım, çok yalnızım. kimseye kendi karışık sebeplerimi, hislerimi anlatamadığımdan yalnızım. niye ağlıyorsun diyorlar, anlatamıyorum. çok yalnızım. çoğu zaman arkadaşımla değil de ailemle olmak istiyorum. evet, çocuk değilim ama bu çocuklukla da alakalı değil. ailem için yaşıyorum sanki. her an olmayacak hayaller kuruyorum. bir gün benim de şanslı olacağım günü bekliyorum. daha yolun başındayım oysa ki. bunu yazarken bile ne kadar korkunç bir hayat yaşadığımın farkına vardım. daha bi umutsuzluğa düştüm var ya. dua ediyorum. ama beni duymuyor.
