(bkz: oo yalnızlık alırım bi dal)
işin şakası bir yana; bu yalnızlık sadece yarensizlikten değil arkadaşsızlıktan da çekiliyorsa maalesef katmerlenir ve insanın içini acıtan bir hal alır. Her günün, her anın anlamsızlaşır; her gün amaçsızca işten evine döner ve o boşluğu en az onun kadar boş uğraşlarla doldurmaya çalışırsın. Etrafa hep neşeli, mutlu, sorun yok imajı çizmeye çalışıp evdeyken durduk yere gözlerin dolar, ağlarsın. Kendini şaraba ve sigaraya bırakırsın. Uyuşturmaya çalışırsın bünyeyi ki yaşadığın yalnıZlığı hissetmeyeyim diye. Ama nafiledir. Bünye uyuşsa da beyin farkındadır eksikliğin. O an yapacak bir şeyin olmadığını talihsizce anlarsın. Boktan bir şey vesselam.
