açık konuşuyorum gecenin bu saatinde uyutmayan. efkarlandıran içlendiren. onu en son ocak ayının ilk haftasında gördüm sanırım. bir şansımız olabilirmiş gibiydi.. askere gidicem dedi, araya kocaman bir duvar ördü. arkasında birini bırakmaktansa bi ses bırakmayı tercih etti. ki benimle telefonda bile vedalaşmadı, red etti. merak ettim. kızdım. ama hak verdim. araya çok zaman, en çokta kişiler girmişti. bugün telefonuma bi mesaj geldi. fotoğrafı bi açtım, asker kıyafetiyle fotoğrafı. gözlerim doldu. duygulandım. normalde böyle durumlardan çok etkilenebilen bir insan olmamama rağmen, lan buna nasıl yakışmış bu üniforma edasıyla uzun uzun baktım. müsaitsen sesini duyayım dedim olur dedi, aradım. ikimizde başta konuşamadık. keyfinin yerinde olduğunu bugün yemin töreni olduğunu evci çıktığını başına çok esrarengiz şeyler gelmediğini anlattı. o heyecanlı sesi yoktu da daha sakin, daha yorgun bi ses vardı karşımda. telefonu kendine iyi bakla kapattık.. o hayatına devam etti. bense; ocak ayının o soğuk ve birbirimizin suratına bakarak (ben ağlıyorum) bana söylediği sözleri unutamadığım geceye gittim. affedemeyeceğini, kızgın olduğunu "hiç kimse değilsin" diyebildiği o çirkin cuma gününe... onu en son ocak ayında gördüğüme emin oldum. biran durdum, düşündüm... hala neden birbirimizi bırakamadığımızı ve beni merak edebildiğini.. buna rağmen birbirimize duvarlar ördüğümüzü. sonra sabaha karşı dört. ben yine hüzünlüyüm. aylardır girmediğim sözlüğe son çare olarak içimi döküyorum. onu da tıpkı böyle bi yerde bu saatlerde bulduğum ve tanıdığım için şükrettiğim beş sene öncesine gidiyorum..
