4 yaşındayım, komşunun kızlarıyla oyun oynuyoruz, beni sürekli 'ablayız bizim dediğimiz olacak' şeklinde hirpaliyorlar. Bir gün çok sinirleniyorum ve 'bugün abla ben olcam!' Diye atılıyorum. Dalga geciyorlar benimle abla olabilmek icin benden küçük birinin olması gerektigini söylüyorlar. O günden sonra bir aydınlanma dönemine giriyorum ve annemlere her gün kardeş istediğimi söylüyorum. Bi sene sonra kardeşim oluyor.
Her o yaştaki cocuk gibi ne kadar diretmis olsam da kardeşi görünce kiskanclik krizlerine giriyorum ve onun evden gitmesi icin tüm huysuzluklari yapıyorum. Onun gitmeyeceğini anlayınca, kendim babaannemlere gidiyorum.
Bu süreçler Zarfında, abla olmayı istediğim icin bin pişmanim ve kardeş denen varlıktan ölesiye nefret ediyorum.
Ve yıllar geçiyor. günlerden 12 Kasım, aksam saatleri, 8 yaşındayım, oturma odasindayiz. kardeşim televizyonun dibinde oturuyor, ben de koltukta yatıyorum. Annemle babam yok. şirinleri izliyoruz. Evimiz upuzun bir koridordan oluşuyor bir ucunda mutfak bir ucunda oturma odası. Bize bakan, simdi her andığımızda Allah razı olsun dediğimiz, teyze mutfakta, tabak çanak sesi geliyor. Birden ev sallanmaya başlıyor panik oluyoruz ama hemen duruyor, teyze bi süre yanımızda oturuyor sonra iceri geri dönüyor.
Biz şirinleri izlemeye devam ediyoruz. O zamanlar 17 agustos depreminin etkisiyle cocuklara depremde ne yapılması gerektiği anlatılıyor, aklıma iyice kazıyorum. En çok da depremde yere düşenin tehlikede olduğu kalıyor. Ve öncü deprem gercek yüzünü göstermeye başlıyor. Ev aniden öyle bir sallanmaya başlıyor ki raflarda sehpalarda ne var ne yok her sey devriliyor. Kardeşim televizyonun onunde hala, ağlıyor ve kalkıp odadan çıkmaya çalışıyor. Bi hışım tutuyorum onu, üstüne kapanıyorum, kendimce koruyorum. Sırtıma biblolar düşüyor, duvarlar dökülüyor, canım acıyor. Ama hareket etmiyorum. Sonra o duman arasından teyzeyi görüyorum bizi alıp evden çıkarmaya çalışıyor, merdivenler dağılmış, apartmandan çıkmak alabildiğine güç. Allah'tan 2.kattayız ve çıkıyoruz. Sonra ev yıkılıyor.
Iste abla olduğumu 12 Kasım'da anladım. O günden sonra kalacak bi ev olmadıgı icin akraba akraba gezdik. Hepsinde tek bi gayem vardı: Kardeşimi korumak.
Bunu niye anlattım bilmiyorum, sanırım sınav dönemleri aile sevgisini, özlemini daha çok hatırlatıyor.
