insanların hayatlarına burnunu sokmaktır bir yerde.
birkaç sene öncesine kadar bunu sevdiğim insanlara karşı çok yapardım. sonra eleştirdiler bi ton tatava yaptılar, tatava yapanların hayatına hiçbir şekilde karışmamaya başladım. hayatları hakkında bilgi sahibi olmak da istemiyorum. neden ? çünkü benim yakınlarımın çoğu bokun içinde ve ben bunu bildikçe bir şeyler yapma ihtiyacı duyuyorum. çünkü sevdiğim birinin bokun içinde boğulduğunu görüyorum ve bunu söyleyince ağzıma sıçacağını biliyorum. çıkar yol gösterdikçe "yapamam ki" cevabını alacağımı biliyorum. imkansızlıklar içinde çırpınan insanların imkanının olduğunu hissedebiliyorum. çok sevdiğim birinin bir sıkıntısı vardı ben de ne olduğunu anladım birkaç gün sonra açtım konuyu. sonra bana bir sürü şey anlattı ve ben dinledim arada bir şeyler sordum o kadar. karşıma alıp, ne yapıyorsun ulan sen kendine gel, demedim.
kimsenin hayatınıza müdahale etmemesini iyi bir bok sanabilirsiniz. ama hata yaptığınızda sizi düşündüğü için ağzınıza sıçacak biri olmalı hayatınızda. sizi düşündüğü için derken de sözde değil, özde sizi düşündüğü için. sizden bir çıkarı olmadığı halde.
