Kaç yaşındaydım hatırlamıyorum. Mahallenin fazla hareketli, yaramaz kızlarındandım. Bir gün birisi pencereden yola soda şişesi atmıştı. Şişenin kırılmaması ve düştüğünde çıkarttığı o ses çok hoşuma gitmiş, ilgimi çekmişti ne kadar sağlammış diye. O günden sonra bende hep bir cam şişe takıntısı olmaya başladı. Bulduğum şişeleri takır takır yere vurur dururdum. Bir gün yine mahallenin ortasında şişe vuruyorum yere. Vurduğumda çıkan ses tatmin etmemiş olacak ki sert vurmamla şişe tuz buz oldu. Saniyeler önce mahalledeki o şamata sesleri bir an kesildi. Ben elimde soda şişesinden kalma bir parçayla etrafa bakıyorum. Herkes bana bakıyor. Gülüyor. Yavaşça yerden kalkıp elimdeki sağlam parçayı da yere fırlatıp ağlaya ağlaya bahçedeki kömürlüğe saklanıp saatlerce kalmıştım. Sonradan Emine teyze diye bir kadın bana küfür ede ede yolu süpürmüş. Kömürlükte saklandığım sıra da şişe vuruyordum yere. Annemin uzun arayışlar sonucu bulunmuştum. Bulunmasaydım ne olurdu bilmiyorum ama büyük ihtimal hala yere şise vuruyor olurdum...
