bilirsiniz, türk filmlerinde standart bir ağlayan bebek(?) sesi vardı, hepsinde aynısı kullanılırdı.
şimdi tamam, bebekler ağladıklarında dayanılmaz oluyorlar, kabul.
son ses yırtınıyorlar dertleri her neyse. çileden çıkıyorsunuz.
ama hiçbir bebek o "şey" gibi ağlayamaz ki kardeşim!
bir bebekten çıkamaz yani o ses, mümkün değil.
çaki bebek olsa, öyle ağlayamaz lan.
ınga mınga değil yani bu, nasıl canhıraş bir feryat. çıngıraklı.
yok öyle bebek mi olur be.
bir de bunlar hep sokağa atılan, cami avlusuna, kapı önüne bırakılan bebekler olurdu.
öyle çıngıraklı çıngıraklı seslerine yetişirdi etraftakiler, "burda bi bebek var!" DiYEREKTEN.
çocuk öpüp koklanır, "amanda ne şirin şey, hangi vicdansız ana baba bırakabilir bunU" TARZı şefkatli konuşmalar yaparlardı.
yok, ana baba da haklı ama. günü her saati, o ses çekilir miydi. iyi yapmış tabii.
