akşamın bir saati televizyon izliyorum. arada bir içerden sanki tıkırtılar duyuyorum paranoyakça, televizyonun sesini kısıp arka odaları dinliyorum... sonra içerde kimse olmadığına kanaat getirip tekrar televizyonun sesini açıyorum. benim sıradan bir akşam yani.
bir yandan da annem gecikmiş onu merak ediyorum. derken kapı çalıyor. "oh be annem geldi sonunda" diyorum. hafiften yalnızlıktan tırsmışım. kapıya geliyorum diyafondan "kim o" diyorum, ses yok. yanlış bastılar sanıyorum, korkum hafiften artıyor. sonra zile ısrarla bir daha basılıyor, yine "kim o" diyorum, bu sefer sesim titriyor hafiften. biri arapça bir şeyler söylüyor, büyü gibi, akşamın sessizliğinde irkiliyorum, korku filmi gibi. eshedu enla ilahe illallah ve eshedu enne mu... o ne be? basmıyorum yine otomatiğe, elin cinine kapıyı mı açacağım? sonra bir daha çalıyor kapı, bu sefer annem "açsana be" diye çemkiriyor. "oh" diyorum. annem yukarı çıkıyor olan olayları sır kapısı'ndeki olayları birebir yaşamışçasına anlatıyorum anneme. kendimi sarı bıyık gibi hissediyorum bir yandan. annem "o bendim be" diyor. "nasıl ya?" diyorum. kardeşim o sene üniversite sınavına girecek, annem de ona 1001 tane bilmem ne duası okuyormuş, dua öyle bölünmezmiş, ben nasıl anlamazmışım o olduğunu... bir şey demiyorum, çünkü bir an karşımdakinin namaz kılarken sesini yükseltince "ocağın altını kıs demek" olduğunu anlamamı bekleyen annem olduğunu fark ediyorum... tekrar televizyonun karşısına geçiyorum, elime kumandayı alıyorum stv'yi arıyorum, belki sır kapısı vardır televizyonda diye umuyorum...
