rahmettir. kötü şeyleri anımsatsa da güzeldir. bazen içte birikip dayanamayacak gibi olduğumuz özlem için, bazen dönmeyeceğini bildiğimiz biri için, bazen de aramızdan uğurladığımız sevdiklerimiz için akar.
ağlamak yaşadığını hissettirir insana. göz pınarları kuruyana kadar ağlandığı zaman görev tamamdır. artık güzel günler var demektir.
bi söz vardır: öz ağlamadan göz ağlamaz diye. aynen öyledir. öz demek kalpte biriken acılar demek.
öz ağlarsa gözünüzü durduramazsınız.
mevlana bununla ilgili şöyle der:"gözyaşının bile görevi varmış, ardından gelecek gülümseme için temizlik yaparmış". ağlamak çaresizlik değil, zayıflık, güçsüzlük değil. insanın canı yanarsa ağlar. kadını erkeği de yoktur. ve ağlamak insanın kalbinin yumuşatır. düşünün bişe oldu ve sinirden deliye döndünüz. gözyaşlarınız akmaya başladı. bu sizi yumuşatmaz mı? o sinirli halden bir nebze de olsun uzaklaştırmaz mı? şahsen beni yumuşatır.
ağlamak doğaldır. sevindiğimizde kahkaha atmamız gibidir, üzüldüğümüzde ağlamak. ağlayan insanın kalbinde hala umut var demektir, ağlayabilenin.
necip fazıl ın sözleriyle bağlayayım:
--spoiler--
yaradan rahmetini kahrından üstün saydı,
ne olurdu halimiz, gözyaşı olmasaydı?
--spoiler--
