sevgili sözlük, anladığım bir şey var ki; şu hayatta herkes sabrı kadar sınanıyor. yani aslında bu dünya sabırlı insanların cehennemi imiş. ben hep salak gibi acı eşiğimin yüksek olmasıyla, sonuna kadar her bi halta sabredebilmemle övünürdüm ama anladım ki ben ne kadar direnirsem, sınavım da o kadar uzuyor. etrafımdaki insanlara bakıyorum, hepsinin bir derdi olduğunda sanki benim hiç derdim yokmuşçasına yanlarındayım ama iş anlatmaya gelince onlara derdimi bile anlatmıyorum. niye biliyor musun sözlük, çünkü "hayatta herkesin bir rolü vardır" diye klişe bir söz var ya hani, işte o söz klişe ama doğru. benim rolüm de 'güzin ablalık'. kimisi vardır mesela anlatırsın derdini, 'ya aman, boş ver ya, salla takma kafana" der işte o ben onlardan olamıyorum en sevmediğim adam dahi gelse derdini anlatsa takma ya geçer diyemiyorum, illa bi kendime onu dert edineceğim, illa bi canım sıkılacak... lisedeyken rehber öğretmenle konuşmaya gidip en sonunda onun dertlerinden konuşmuştuk mesela ben hiçbir şey anlatmamıştım. neyse velhasıl kelam işin özü şu ki sözlük, ben şu hayatta bir arpa boyu yol gidemedim kendi yolumda, ama başkalarının yollarında mutlaka bir taşı kaldırdım.
