"seninle görüşmek bana acı veriyor, her şeyden nefret ediyorum, nefret etmekten de nefret ediyorum, sonra kendimden de nefret ediyorum," dedi, "yok mu bunun ilacı?"
iki dünya arasında suskun, ketum, iki(üç?) yaşamım olduğunu farkettim, bebeklerin sokaklara döküldüğü o alabahar günlerinden birinde. yüreğim acıya durdu.
"soğukkanlı ol, bir böcek gibi... " diyemedim, ezilmeye mahkûm olduğunu ima etmiş olurum diye.
