hayat acemiliğini entelektüel birikimiyle telafi etmeye çalışan Selim ışık'ın tutunamamasını anlatan roman. Albert camus "ontolojik nedenlerden intihar eden kimseyi görmedim" der. Oğuz atay ise "neden insanlar ontolojik nedenlerden dolayı intihar etmiyor" diye yakınır. Çünkü büyük düşüncelerin yaşamla hiçbir alakası yoktur. sanat ve felsefe ürünleri hiçbir zaman bir amaç uğruna üretilmediler. Onlar kendi güzelliklerini kendi içlerinde taşırlar. çoğu kişinin sanat ve felsefeyi takdir edememesi ve gereksiz bulması bundan kaynaklanmaktadır. ancak selim ışık böyle bir insan değildir. O, yaşayanların kazandığı bu dünyada, düşüncelere sıkışıp kalmış bir gariptir. büyük düşüncelerin yaşandığı bir dünyada bulunmadığı için de tutunamamaktadır. özellikle içinde bulunduğumuz yüzyıla bakarsak selim ışık'ı daha iyi anlarız. bugün düşünce dediğimiz şey, ileride bize para kazandıracak olan pratik bilgiler yığınından başka bir şey değildir. "hocam bu bilgiler gerçek hayatta ne işimize yarayacak?" söylemi selim ışık'ın biricik intihar nedenidir bana kalırsa.
Zaten varoluşsal yalnızlık dediğimiz olayın da elle tutulur bir yanı yoktur. Yalnızlık, Oğuz atay'ın tehlikeli oyunlar'daki tabiriyle bir "insansızlık" durumu değil, dile getirilemeyen bir boşluktur. işte bu boşluğu entelektüel birikimle doldurmaya çalışmaksa, havayı kazımaya benzer.
