Hep o asker uğurlamalara hayran kalmışımdır.benim o kadar arkadaşım olmadı hiç.havaya atıp tutmadılar, seni bekleyeceğim diye yalan söyleyen bir sevgilim bile yoktu.üniversiteye giderken bile bir babam uğurladı biraz da ağladı haliyle.sonraki günlerde yediğim parayla orantılı olrak küfüre dönüştü tabi o gözyaşları.
Yalnızlık alnıma sanki siyah italik puntolarla yazılmışçasına ilk senem böyle geçecek belli ki.bir iki başarısız ilişki.hatırlanmayacak kadar kötü anılar.bir kaç dost oturduğum çevreden.sabaha karşı bir dal kalmış sigara.
Salak saçma konuşmalar eşliğinde bankta oturuyorum gene.kendimle konuşuyorum.
Artık kendimle monologdan diyalağo geçmişim gibi hissediyorum.sanki karşımda biri varda kahvedeki dayılar gibi döktürüyorum.kendime biraz daha yalnızlık empoze ettikten sonra etraftaki deli midir ne bakışlarından kaçmak için evin yolunu tutuyorum.
Kapıda karşılaştığım aç kedi bile eve girmiyor.bu kadar yalnızlığa kedi bile dayanamaz.90 lardan kalma 18 inç tüplü monitör bana bakıyor ben ona..
Ve ölüm ansızın çalmayacak kapımı.yavaş ve sinsice yaklaşırken ben bir daire soğukluğunda gözlerim kapıya çakılı gideceğim.biliyorum.bilmek insana o kdar acı verirken medyumlar hala kol gözüyor turistik şehirlerde.bense kırık sandalyede hala birileri tarafından okunmayı bekleyecek kadar acizim.
