hayatları boyunca hiçbir şeye sahip olamamalarını dilerim.
varlık sebeplerini egolarını tatmin eden şeylere ipotek eden zavallı yaratıklar...
bilirsiniz fakirler vardır, kendi gibi olmayanların yaşadıkları hayatı ağızlarından salyalar akıtarak yaşarlar, en azından hayal ederler. sadece hayal etmekle yetinmek zorunda olan bu zavallı insan müsveddeleri aynı sebepten saldırganlaşırlar elbette. ben neden erişemiyorum? ne kadar da hayvani bir his.
onların ne kadar hayvanca davrandıklarını ve bir gün zengin olduklarında ne kadar tehlikeli yaratıklar olduğunu anlama imkanı bulmuştum.
200.000 dolarlık o arabanın içinde istinye'ye doğru yol alırken o pis fakirlerin el kol hareketleri, yüzlerinin aldığı şekil o kadar tiksindirmişti ki beni. zavallılar...
bana ait olmayan ve asla da ait olamayacak olan böyle bir arabayı süren aslında onlardan farksız biriydim. sadece bir metal yığınının aramızda ne kadar mesafeler açabileceğini yakinen görmüş oldum ve fakirlerden bir kez daha tiksindim.
var olduğu konumu kabullenmeyip fazlası için çırpınan herkesten tiksindiğim gibi...
