fizyolojik acılar çekmiyorum evet.
kimse kadar büyük dertlerim yok, belki anlatacak bir derdim bile yok düşününce.
var da işte.
karşı taraftan kıymet görmez diye dilime gelesi yok hiçbirinin.
otur oturduğun yerde diyorum, neler çekiyor insanlar, sabırlı ol.
iş bu sebepten sabrediyorum sözlük. bu yüzden ağlamıyorum bile.
dilime geliyor ismi birinin, yetti gari diyorum.
eskiden efkarlanıp türkü söyleyemezdim.
utanırdım söylerken, sesim çatallaşırdı.
şimdi yemek masasında, orada burada çekinmeden başlıyorum, "...böyle bir kara sevda kara toprakla biter..."
ama gariptir ki, birileriyle konuşmaya başladığımda kızarmaya başladım son zamanlarda. yanaklarım al al oluyor, sinir oluyorum.
yav desem ki, konuştuklarım üç beş günlük insanlar, hayır. gayet de yıllardır tanıdıklarım.
çözemedim ama sinir bozucu bir durum.
biri tutsa elimden, hadi dese gidiyoruz.
hiç düşünmeden çıkar gidermişim gibi.
ama öyle biri hiç olamadı.
zaten ben de kendimden korkuyorum, sevmeyi becerebilseydik böyle mi olurduk deyu.
o yüzden sanırım epeydir ağırlık vermediğim kpss denen zımbırtıya abandım.
soranlara, aşk hayatım berbat bari düzgün bir iş hayatım olsun diyorum.
gülüyorlar.
gülsünler.
yıllarca insanlara komiklik yaptığım için sanırım, her söylediğime gülüyorlar.
geçen dönem millete zoraki gülücük dağıtırdım. öyle lazım geliyor gibiydi. o zamanlar çalıştığım yerde elif diye bi kadın vardı, o kadar gülücük dağıtmama rağmen enerjin düşük derdi.
şimdi gülmüyorum lan, bildiğin somurtuyorum.
umrumda olmuyor kimse.
kadın geliyor yanıma, "çok enerjiksin nazarım değmesin. valla ne yiyor ne içiyorsan bana da söyle" diyor.
şaka gibi.
hayallerim vardı eskiden. neler neler.
hayat garip bi şeymiş, çözemedim. hayal kurmuyorum. hepsi can yakıcı şeyler.
şöyle bağıra bağıra da ağlayamadım ki hiç, içimde kuruyup giden şeylere.
sözlüğe bazen müzik dinlemek için giriyorum. malum youtube yok. fizy'dir dailymotion'dır falandır filandır. sevmiyorum ben oraları.
eskiyi severim ben nostaljiyi. alıştığımı severim.
o yüzden düsturumdur, alışmak kötü bir şey.
kötü işte, sonra vazgeçme işine gelince çat diye bırakamıyorum ben.
bir kere daha demiştim yine diyorum.
biri tutup kafamı kırsa, sonra da karşıma geçip dudak bükse; olsun diyorum olur öyle şeyler üzülme.
bi insana çocukluğundan beri "safsın" derlerse, saf olur tabi.
bi şeyi kırk defa söylersen olur, diye bi laf var di mi ama...
