yalnızlık bu. kimsenin, hiç bir şeyin dolduramayacağı boşluk... gerektiğinde kendini teselli edebileceğin, gözyaşlarını kendin silebileceğin ama hiç bir zaman sırtını sıvazlayamadığın. yalnızlık bu dostum, şakası yok. oysa hazırdım ben bir parça ekmeğimi bölüşmeye, varlığımı görmezden gelenlere sevgimi armağan edebilmeye. güvenmek isterdim kardeşim güvenmek. sonucunu düşünmeden bir insana inanabilmek, onu sevebilmek isterdim. aslında kardeşim, sevginin gücüne yeniden inanmak isterdim. kirlenmemiş, masum olmak isterdim. *
