Doğduğumuzda nasıl kendimizi bir anda hayatın içinde buluyorsak rüyalarda da direk olayın içinde buluruz kendimizi. Öncesi yoktur zihnimizde.
Birden görüntü beliriverir. Elimde eski sarı sayfalı ve üzerinde yılların biriktirdiği tozların ağırlığı olan kitabı tahta bir masanın üzerinde karıştırmaya başlıyorum. Çevirdikçe tutkallanmış sayfaları kopmaya başlıyor. Aldırış etmeden bu sefer özenlice karıştırıyorum. Kitap kelebeğin kırılgan kanatları gibi elimde kalıyor. Tutma beni dercesine elimle çevirdiğim yapraklarını bir bir döküyor. Birisi çağırıyor beni kitabı kopan sayfalarıyla birlikte kapatıp sol eliminle kalbimin hizasına getiriyorum. Koşar adım duymadığım nedense işittiğim sese ilerliyorum. Sahi kim çağırdı beni? Niye nedensizce ona koşuyorum? Kitabın kopan yaprakları kitabın içinden hafiften çıkmıştı en çok bu dikkatimi çekmişti.
Sadece bir kitap bize neyi anlatabilir? Belki de dur demek istiyordur. Dur yoksa bir bir dökülürüm. Yoruldum artık diyordur, belki de beni kendi halimde tozlu raflara bırak diyordur.
Evet canımın içi sen! ikimiz de bu rüyadaki gibi yanlış zamanlarda bulduk ikimizi. Eski bir kitaptın ve ben meraklı okurun. Hiç açmamalıydım belki sayfalarını. Sana dokundukça zarar verdim. Seni öptüğümde yapraklarını bir bir bana sundun. Ağlattım seni sonra da gülümsemeni istedim. Ara ara yazarım içimdekileri sen de oku olur mu? Merak etme mutluyum ben. "Busbuyuuuk" bunu benden başka birisine söyleme olur mu?
