sabahattin ali'nin bir romanıdır. Bedri'nin bir şiir üzerinden yola çıkarak yaptığı çözümleme cidden insanı derinden etkiler. Son cümlesi de şöyledir;
"Dünyadaki yalancı peygamberleri yetiştirmek ve beslemek için en iyi gübre, işte bu bilmeden inanmak için çırpınan kalabalıktır"
Bu söze değinmeden kesinlikle bu roman eksik kalırdı. "içimizdeki şeytan" lafına binaen ömer'in zikrettiği o laf ise insanın aklına bir çizi gibi çakılır;
"halbuki ne saytani azizim, ne saytani? bu bizim gururumuzun, salakligimizin uydurmasi... icimizdeki seytan pek de kurnazca olmayan bir kacamak yolu... icimizde seytan yok... icimizde aciz var... tembellik var... iradesizlik, bilgisizlik ve bunlarin hepsinden daha korkunc bir sey: hakikatleri gormekten kacmak itiyadi var..."
