Genelde insanın kendiyle muhasebe için yalnız kaldığı gece vakitlerinde hissettiği duygu.
Gerçekten özledim bu duyguyu. Sürekli onu düşünmeyi, etkilemek için aklımdan aynı anda binlerce planı ölçüp biçmeyi, mesaj atsam mı atmasam mı, görünce acaba yanına gidip konuşsam mı konuşmasam mı kaygılarını, yaşanan tarifsiz ve kalp çarpıntısi veren heyecan hissini, gözlerine bakınca gülümsemeyi, her yeni güne Uyanışta onu düşünüp mutlu olmayı...
Bunları o kadar çok özledim ki.
Ama hissedemiyorum artık böyle şeyler. Olmuyor. Çabuk soğuyorum insanlardan. Çabuk vazgeçiyorum. Çabuk bırakıyorum. Artık acıya karşı öyle bir önleme sistemi geliştirdim ki yukarıda bahsettigim sarhoş ruh haline girmeden kendimi hemen geri çekip o kişiyi hayatımdan çıkarıyorum. Iyi yanı, acı çekmiyorum artık. Kötü yanı ise bir iki aylığına da olsa mutlu olamıyorum.
