tüm sosyal ilişkilerinizin bir zorunluluktan, sadece sosyal açlığınızı gidermek için kurduğunuz ilişkilerden ibaret olduğunu anladığınızda içinizi kaplayan yalnızlık duygusunun ortaya çıkardığı durumdur...
etrafınız sizden "iyi bir dost" olarak bahseden insanlarla doludur, yıllarca acılarını, kederlerini ve mutluluklarını paylaştıkları bir dost. onlar sizi bu kendilerine bu kadar yakın hissederken siz kendinizi onlardan bir o kadar uzak hissedersiniz. hep dinlersiniz, hiç anlatamazsınız. bağırırsınız, duyan olmaz, olsa da anlamaz. hep ağlanan bir omuz olursunuz, ağladınızda başınızı koyacağınız bir omuz bulamadan. hep "iyi bir dost" olursunuz, hiç dostu olmayan... son çare, tek gerçek dostunuza dönersiniz, aynadaki görüntünüze... o bile sırtını döner bazen size. işte o zaman dünyanın en yalnız adamısınızdır, büyük bir kalabalığın içinde...
