hayatımdaki hiçbir şeye anlam veremiyorum artık, ya da anlam katamıyorum hayatıma.
bu kadar özlem varken içimde yaşamak niye?
sabah uyanıyorum, bugün de bitsin diye saatleri sürüklüyorum sanki arkamdan. her anı, sana bir ''an'' daha yaklaşabilmek için tüketiyorum sanki. belki de delirdim, çıldırdım bilmiyorum. inancımla ve mantığımla ters düşüyorum hergün. sanki çıkıp gelecekmişsin gibi geliyor bazen. ciddi ciddi bekliyorum seni. hala her telefon çalışında heycanlanıyorum, telaş yapıyorum; 'babamdır, hemen açayım' diyorum.
bazen de kızıyorum sana. sanki gidişin senin elindeymiş gibi...
ben seni çok özledim baba. ve seni bu kadar çok sevdiğimi anlayabilmem için tüm bunlara gerek yoktu.
