18 martta doğum günü olan kardeşime ilk defa düzgün bi spor ayakkabı almammış.eskiden param hiç olmazdı bu sene çalıştım son paramı 100 lira koraya bırakıp geldim.outlet de olsa aldım o mor adidasları kardeşime.ben ki doğumgünü kutlamayan biriyken 11 yaşındaki kardeşimin doğum gününü kutlarım hersene.göremediğim tüm anlayışı tüm sevgiyi bi kız çocuğuna göstermek tek mutluluğum.ama gerçek mutluluk ertesi akşam eve geldiğimde kapıda karşıladı.kapıyı heyecanla açtı ellerini arkasına saklamış bana en sevdiğim cipsi almış bugün para harcamamış ''abi sana pekos aldım'' dedi.yok öyle bi mutluluk lan.bende reflü var o günde midem acayip yanıyo o pekosu öyle bi yedimki gözümden yaş geldi ağlayacaktım yanmadan ağrımadan.ama çok mutluydu ben de çok mutluydum.işte sözlük bizim gibi garibanların mutlulukları 100 liralık bi ayakkabı 1 liralık cips kadardır.bazen bakıyorum da gerçekten sevgiye açız az da olsa sevilmek istiyo insan gerisi gerçekten tüm acılara katlanılası oluyor.
ben şanssız bahtsız doğdum yaşıyorum mutlu olmak falan hak getire.hergece istisnasız hergece okuldan döndüğümde timurtaşta bankta yarım saat yakar sigaramı kaderime ağlarım.varsa benim gibi kaderine ağlayacaklar beklerim.o 48 otobüsü her gece büyük muhasebecisi ruhumun.
ilerde bigün mutlu bi hayat yaşarsam (öyle bişey asla olmayacak ama) o 48 otobüsüne zevkine binip bugünleri anıcam.indiğimde timurtaşta havuzun sağındaki çime uzanıp tüm bursaya '' oh be '' diye bağırcam.
size göre ve birçok insana göre bursada yeşil uludağ ulucami mudanya özel yerken.benim için kutsal mekan otobüslerin vızır vızır aktığı timurtaş meydanıdır.hayatım hayalkırıklıklarıyla dolu ve timurtaşpaşa bunların en büyük şahididir.kaç insanın yıkımına şahittir timurtaşpaşa ama benim gibisini görmemiştir eminim.
